The Freeforce
Een hoofdstuk over een mooi avontuur in freelanceland.
Hoe het begon
En dan volgt nu een persoonlijk puntje van de schrijver van dit boekje. Een mooi avontuur in freelancewonderland.
Als alle parameters goed staan, kan het gigantisch druk zijn voor freelancers. Vier opties op een dag, bureaus die elkaar willen overbieden en klanten die smeken of je in het weekend of desnoods 's nachts voor ze wil werken.
​
Tijdens die hoogconjunctuur stond mijn telefoon roodgloeiend. Klinkt leuk. Maar het had ook twee nadelen. Ten eerste rinkelde de telefoon iets te vaak. Dus ook als ik druk aan het werk was. En ten tweede moest ik iets te vaak mijn klanten teleurstellen. Omdat ik helaas geen tijd voor ze had.
Ik vond het daarom fijn om een aantal namen achter de hand te hebben van collega's. Contactgegevens van andere freelance copywriters die van hetzelfde hout gesneden zijn als ik. Freelance copywriters die ik met een gerust hart naar mijn klanten zou sturen. Als vervanging voor mezelf. Dus als de telefoon weer 'ns ging en ik moest helaas 'nee' verkopen, dan kon ik mijn klanten altijd nog blij maken met een Pascal-work-a-like.
​
Ik hoopte dat met dit lijstje het aantal smeektelefoontjes af zou nemen. En zodat ik niet zo vaak gestoord zou worden tijdens mijn werk.
​
Dat pakte anders uit...
Via via via via hoorden andere bureaus dat ik zo'n fijn lijstje had. Met als gevolg dat ik om de haverklap werd gebeld om een paar van die leuke namen door te geven. Om telefoonrust te krijgen besloot ik het lijstje online te zetten. En wel op de homepage van mijn eigen portfolio site. Onder het kopje: favoriete collega's.
​
Het lijstje werd steeds populairder. En ik begon het langzaam uit te breiden met favoriete art directors, favoriete strategen, favoriete designers en favoriete projectmanagers. De lijstjes namen op den duur zo'n 25% van mijn homepage in beslag.
​
Mijn site werd steeds vaker gebookmarkt door trafficers en art buyers. Niet omdat ik nou zo'n waanzinnig spectaculaire portfolio had, maar omdat mijn site een startpagina was geworden voor het zoeken naar fijne freelancers.
Rond diezelfde tijd - volgens mij was het ergens in 2007 - nodigde Tim Voors mij uit voor een diner voorafgaand aan een van de honderden prijzenfestivals die ons creatieve wereldje rijk is. Hij noemde het diner het FreeDinner. Het viel 'm op dat bureaus altijd gezellig met elkaar gaan eten voordat ze hun eremetaal in ontvangst gaan nemen. Freelancers vallen bij dat soort etentjes altijd buiten de boot. Wij hebben geen kerstdiners, wij hebben geen bedrijfsuitjes. Wij moeten als eenzame zielen proberen ergens aan te schuiven. Met het FreeDinner wilde hij ook voor freelancers een gevoel van saam-horigheid creëren.
Het FREE diner
Het diner inspireerde me. Nog datzelfde jaar organiseerden Tim en ik samen een FreeMiBo - een vrimibo voor freelancers - en een FreePicnic waarbij we tijdens het PicNic event in Amsterdam met een grote groep freelancers samen gingen eten. Om het gevoel van saamhorigheid te vieren en om onderling te netwerken.
Voordat Tim met z'n dinerideetje kwam zagen freelancers elkaar zelden. Op nieuwsjaarsborrels en bureaufeestjes kwamen we elkaar wel tegen, maar dan hadden we nauwelijks tijd om met elkaar te praten. Tijdens dat soort parties vonden we het namelijk veel belangrijker om aan te pappen met de creatief directeuren en de art buyers van bureaus. Om nieuwe klanten te vinden voor onze agenda.
De FreeDiners, FreeBorrels en FreeParties gaven ons de mogelijkheid om ook onderling te netwerken. Zo kon je eindelijk een keer kennismaken met die getalenteerde designer waar je wel 'ns van had gehoord. Of even doorzakken met die gerenommeerde strateeg. Want door samen een biertje te drinken leer je ook de persoon achter de portfolio kennen. En neem je sneller contact met elkaar op om saampjes ergens een klus te doen.
En toen viel het kwartje...
​
We besloten het Free-label te koppelen aan mijn lijstje met favoriete freelancers. Er moest een site komen waar art buyers en trafficers een handig overzicht konden vinden van de beste en leukste freelancers.... The Freeforce.
Een helder overzicht van freelancers.
​
Het lijstje op mijn portfolio gaf aan dat art buyers en trafficers behoefte hadden aan een overzicht van de beste freelancers. Een getalenteerde en sympathieke freelancer vinden bleek namelijk niet makkelijk te zijn.
​
Natuurlijk konden opdrachtgevers bellen naar agentschappen, maar die hadden slechts een fractie van het freelance-aanbod in hun stal. Bovendien kregen opdrachtgevers niet altijd de freelancer die ze graag wilden hebben van de agent. Om jonge onervaren freelancers een kans te geven zeiden agenten regelmatig tegen opdrachtgevers dat de toppers niet beschikbaar waren.
​
Dat is natuurlijk erg netjes van de agentschappen. Het is fantastisch dat ze op deze manier jonge mensen een kans geven. Naar hun klanten toe is het echter allesbehalve servicegericht. De klant vraagt om de beste freelancers die beschikbaar zijn maar worden vervolgens afgewimpeld met junioren.
Na een belrondje met agentschappen heeft de art buyer nog steeds geen compleet overzicht. Hij moet namelijk ook nog z'n LinkedIn en Rolodex doorbladeren om de loslopende freelancers te bellen. En na al dat bellen, bladeren en zoeken weet de art buyer nog steeds niet of de beschikbare freelancer ook wel een leuk persoon is om mee te werken.
​
Vanuit dat inzicht ontwikkelden Tim Voors, Taco Zuidema en ik The Freeforce. Een overzicht van de beste en leukste freelancers in marketing en communicatie.
​
Of zoals Bert Hagendoorn het omschreef: carefully selected freelancers.
Of zoals Marc Kolder het omschreef: het gilde.
The Freeforce 1.0
Het freelance gilde
En met dat gilde raakte Marc de juiste snaar. In de goede oude Middeleeuwse tijd had je een gilde voor schoenmakers, hoveniers en bakkers. En nu was het tijd voor een gilde voor tekstschrijvers, vormgevers en strategen. Bij het gilde bepalen de bestaande leden of de nieuwkomer wel goed genoeg is om bij de club te komen. En daarbij werd niet alleen gelet op het talent middels een meesterproef, de gildenleden hielden er ook rekening mee of het aspirantlid wel te vertrouwen was.
​
Tim, Taco en ik wilden ditzelfde principe toepassen op The Freeforce. Maar dan zonder meesterproef. The Freeforce was een leuk idee. Een simpel concept dat echter moeilijk bleek te realiseren. En net zoals vele goede ideeën in reclameland, sneuvelde ons oorspronkelijke idee in de uitvoering.
Want wie bepaalt of iemand goed genoeg is of niet?
En hoe bepaal je dat?
​
Wie bepaalt hoeveel mensen bij het gilde mogen?
Wanneer ben je te groot? En wanneer ben je te klein?
Hoeveel schoenmakers moeten garant staan voor de aspirant?
En - niet geheel onbelangrijk - hoe gaan we geld verdienen met onze service?
​
Het waren allemaal vragen waar we eigenlijk geen goed antwoord op hadden. Vooral de laatste vraag was een heikel punt. En leverde heel wat discussies op.
Een gratis service
We wilden de meest getalenteerde en meest sympathieke freelancers in ons bestand. En dus ook de freelancers die bij agentschappen en collectieven waren aangesloten. Ook zij konden zich aanmelden bij The Freeforce. Alleen op die manier konden we een one-stop-shop worden en een compleet overzicht bieden van alle kanjerfreelancers. We besloten dan ook geen geld te vragen aan freelancers. Want, zo was onze redenering, als we geld zouden vragen, dan waren we gewoon een nieuw agentschap. En dat wilden we juist niet zijn.
We besloten dan ook om alles met gesloten portemonnees te doen. Tim, Taco en ik staken veel liefde en veel eigen uren in het project. En dat gold ook voor de bouwers van de website: This Page Cannot Be Found, thans ook wel bekend als This Page Amsterdam. Zij hielpen gratis mee aan het project in de hoop via de freelancers nieuwe klanten aan te trekken. Wat ook gebeurde.
Live in 2011
Begin 2011 zag de eerste versie van The Freeforce het daglicht. De kern van de database bestond uit onze eigen bevriende collega freelancers. Vervolgens vroegen we aan hen om ook een aantal toppers aan te dragen. Op die manier begon het bestand al aardig te groeien. Om de kwaliteit te bewaken - en om te voorkomen dat we uit de klauwen zouden groeien - dienden alle nieuwe freelancers door minstens vier bestaande leden te worden aanbevolen.
​
The Freeforce was een groot succes. Alle freelancers wilden zich aansluiten. En onze opdrachtgevers sloten ons in hun armen. Dit hadden ze nodig. Dit zochten ze. Dit was een antwoord op een groot probleem onder trafficers en art buyers.
Veel freelancers en bureaus wilden ons geld geven. Spontane donaties om ons te bedanken voor onze service. Dit geld hebben we nooit aangenomen. Het toonde wel aan hoe dankbaar onze klanten waren. Als een bureau - of freelancer - iets wilde geven, dan doneerden we het aan UNICEF.
De reactie van de agenten
Het succes had ook z'n keerzijde. Zo waren de agentschappen niet zo blij met ons. Logisch. Want als opdrachtgevers voortaan al hun freelancers via ons zouden vinden, dan werden zij een tikkeltje overbodig.
​
Daarom kwamen ze met een plan. Ze verboden hun eigen freelancers om zich aan te melden bij The Freeforce. Het was óf het agentschap óf The Freeforce. De agenten zagen gelukkig al snel in dat dit een beetje een dom plan was. En daarom kwamen ze met een nieuw plan. De freelancers mochten op de The Freeforce staan mits ze bij hun profiel de contactgegevens van de agent zouden invullen. De freelancer mocht dus niet z’n eigen telefoonnummer en website invullen.
​
Dat vonden wij nou weer niet zo'n goed plan. Want dan zouden we op ons kersvers websaaitje opeens reclame gaan maken voor agenten. We boden aan om akkoord te gaan met de constructie mits het agentschap voor iedere vermelding op ons platform duizend euro per jaar over zou maken aan UNICEF.
Veel geld? Valt wel mee. Als agent verdien je al snel zo’n 15 euro per uur aan je freelancer. Dus als je freelancer negen dagen per jaar voor jou aan het werk is, heb je dat geld er al uit.
Zoals verwacht vond het agentschap dat echter geen goed plan. En dat is niet zo gek. Sommige agenten hebben een reputatie om veel centjes te verdienen aan freelancers zonder er veel voor terug te doen. Dus deze investering paste niet in het businessplan van de desbetreffende agent.
​
Uiteindelijk zwichtte de agent. En stonden ze toe dat freelancers zich - met hun eigen contactgegevens - konden aanmelden op The Freeforce.
Meer, meer, meer!
Naast de online kaartenbak deden Tim, Taco en ik nog veel meer voor onze freelancevriendjes. We wilden dat The Freeforce groter was dan alleen de site.
​
Taco Zuidema kende ik al een aantal jaar uit het freelance leven. We werkten veel samen en we merkten dat we allebei met dezelfde houding in het wereldje stonden. Daarom was ik maar al te blij dat ik hem in 2010 bij Tim Voors kon introduceren om als the free amigo’s ons plan uit te werken.
Taco bleek al snel een enorme drijvende kracht te zijn achter The Freeforce. Hij organiseerde Inspiration Nights. Waarbij inspirerende personen een pep-talk gaven aan vrije vogels. Bureaus sturen hun personeel vaak naar events of laten een grote naam een klein praatje houden in de kantine. Freelancers missen dit soort dingen. Dankzij Taco hadden de freelancers van The Freeforce opeens hun eigen TedXje.
​
Zo regelde hij dat Janne Kytannen ons kennis liet maken met de wondere wereld van 3D printing. In 2011 had niemand het er nog over, maar Taco en Janne wel. Daarna volgde een Inspiration Night over het maken een sterke viral, een Inspiration Night over de kracht van pr en een Inspiration Night over motion graphics.
De groeipijnen
The Freeforce groeide hard. En het is me nog steeds niet duidelijk of dat nou goed of slecht was. 200 freelancers klinkt groot. Maar dat aantal vertegen-woordigde niet eens 2% van alle creatieve eenpitters in Nederland.
​
De eerste kritische geluiden kwamen. "Waarom staat Kees wél op jullie site? En Annie niet? Annie is beter én leuker dan Kees..." Zoveel mensen, zoveel meningen. De een vind Kees een kei. En de ander niet. Het is onmogelijk om een database van getalenteerde en sympathieke freelancers te vullen waar iedereen 100% achterstaat.
De kritische geluiden zorgden ervoor dat we nog 'ns goed naar ons toelatings-systeem gingen kijken. We besloten het aantal aanbevelingen te verhogen naar maar liefst tien. En - om het nog moeilijker te maken - voor elke negatieve aanbeveling had je als aspirant lid twee extra positieve aanbevelingen nodig.
​
Dat maakte het alleen maar erger...
"Welke eikel is er negatief over mij? Ik wil het weten.... dan trek ik z'n kop er af!"
​
"Waarom maken jullie het zo moeilijk? Ik ben creatief directeur geweest en heb een palmares van heb ik jou daar, dus zet me er nú op!"
​
"Waarom moet ík die aanbevelingen regelen? Kunnen jullie dat niet even voor me doen?"
​
En ondanks dat we het hek zo goed als dicht hadden gegooid, bleven anderen klagen dat we te groot werden. Met te veel rotte appels op ons platform. Zucht.... je doet het ook nooit goed.
​
We raakten langzaam maar zeker verstrikt in een web van onze eigen regels en constructies:
We introduceerden aanmeldingsformulieren voor de aspirantleden.
We hadden ingewikkelde uitzonderingsclausules.
We lieten nog slechts vier keer per jaar nieuwe leden toe.
​
"Waarom moet ik nou een kwartaal wachten? Ik heb m'n aanbevelingen toch? Zet me er nou op! Doe niet zo moeilijk!"
​
Hoe groter ons kind werd, hoe groter het waterhoofd bleek te zijn. We verzonnen steeds nieuwe regels om het gilde-idee te verbeteren. En om die nieuwe regels in de praktijk te brengen, moesten we steeds weer aankloppen bij onze bevriende websitebouwers. En aangezien zij alle werkzaamheden voor The Freeforce in hun vrije tijd deden, duurde het soms meer dan een jaar voordat de nieuwe regels en systemen operationeel waren. En tegen die tijd waren er weer tientallen nieuwe problemen opgedoken...
​
Het schoot dus allemaal niet op...
Daar kwam nog bij dat door de mazen in het systeem freelancers naar binnen waren geglipt waar we achteraf spijt van hadden. Het systeem was niet 100% waterproof....
​
De tsunami van freelancers
Begin 2012 stapelden de problemen zich op. In reclameland vond een ontslagtsunami plaats. En veel van de werkeloze creatieven klopten bij ons aan. In de hoop als freelancer de hypotheek te kunnen betalen.
Om de stroom nieuwe leden tegen te houden vertraagden we de toelating en maakten we het nog moeilijker om erbij te komen. En dat had weer als gevolg dat we door de vele kersverse freelancers werden gezien als een arrogant en dictatoriaal clubje.
De beste stuurlui...
In die twee jaar heb ik wel een belangrijk lesje geleerd. Namelijk dat de beste stuurlui inderdaad altijd al wal staan. Zelf had ik ook altijd wel wat te klagen over vakclubjes. Nu weet ik dat je het als initiatiefnemer nooit goed doet. Er is altijd wel iemand die ergens over zeikt.
​
"Jullie organiseren te weinig borrels."
​
"Ik wil niet alleen als designer, maar ook als fotograaf, regisseur kok én als cameraman worden vermeld."
​
"Ik word nooit gebeld via jullie."
Vooral die laatste klacht is zo'n stomme opmerking. Typisch een uitspraak van een freelancer die in loondienst is van zichzelf. Want hoe kun je nou controleren of je wel of niet gebeld wordt via The Freeforce? Het is voor een opdrachtgever helemaal niet belangrijk hoe hij je gevonden heeft. Hij gaat dus echt niet spontaan tegen je vertellen dat hij jouw naam heeft ontdekt op The Freeforce, LinkedIn of in de Gouden Gids.​
​
De eigengereidheid van freelancers
De meeste freelancers gaan niet voor niets freelancen: ze willen absolute vrijheid en willen werken op hun eigen manier. Ze hebben dus overal een mening over en vinden dat het altijd beter kan en beter moet. Dat was overduidelijk te merken bij The Freeforce. Veel freelancers hadden kritiek, maar namen vervolgens niet de stap om er ook daadwerkelijk iets aan te doen. Om bijvoorbeeld bij ons in het bestuur te gaan zitten of om zelf dingen te organiseren. Daar is hun eigen winkeltje dan weer te belangrijk voor. Dat levert dan soms ongemakkelijke en hilarische taferelen op. Freelancers zeuren dat er te weinig borrels zijn, en als je er dan eentje organiseert dan komen ze niet. Omdat het dan weer net niet in hun agenda past.
“Vaak zijn het dezelfde freelancers die zeuren om zo’n borrel die dan opeens niet komen. Of die blijken opeens niet te kunnen. Bij onze vorige borrel kwam nog niet eens de helft.” Agent.
The Freeforce 2.0
The Freeforce is dood, lang leve The Freeforce. Nadat ik uit het bestuur stapte, liet ik mijn strijdmakkers Tim en Taco met een groot probleem achter. En daar schaam ik me nog steeds een beetje voor. Ik heb ze achtergelaten met een platform dat aan alle kanten rammelde.
​
En het idee was zo simpel: een overzicht van de meest getalenteerde en meest sympathieke freelancers van Nederland. Dat idee is weg. Het was leuk, maar het werkte nou eenmaal niet. Ik heb inmiddels m'n oude lijstje met favoriete freelancers weer op mijn eigen portfolio gezet.
​
Tim en Taco hadden de ondankbare taak om te redden wat er te redden viel van The Freeforce. Ze betrokken andere freelancers bij het project en besloten het helemaal anders te doen. Met de hulp van Machteld Rijnten en Anouk Stofmeel bliezen ze The Freeforce nieuw leven in. En ontstond er een compleet nieuwe formule.
In 2013 werd Stichting The Freeforce opgericht. En in 2014 zag de nieuwe versie van de site het daglicht. In plaats van een kwaliteitsplatform werd The Freeforce nu een netwerkplatform. Een collectief van freelancers. De eisen om erbij te komen werden versoepeld. En om de kosten te dekken - van het onderhouden van de site tot het organiseren van events – ging het nieuwe bestuur contributie vragen.
​
Veel freelancers waren blij met de nieuwe vorm. Omdat ze nu eenvoudiger toegang hadden tot het platform. En het bood hen geweldige kansen om onderling te netwerken. Ook opdrachtgevers waren blij. Omdat er een filter was toegevoegd waarmee ze eenvoudig de skills van verschillende freelancers konden vergelijken.
​
The Old Freeforce was een erepodium voor freelancers. The New Freeforce is een collectief van freelancers die elkaar helpen. Als lid ben je omringd door collegiale freelancers. Freelancers die je duizenden tips kunnen geven. Die klanten en projecten met je delen. Die je uit de brand helpen. Kortom, freelancers die het vrije bestaan een stuk leuker maken.
The Freeforce 3.0
En toen kwam The Freeforce eind 2015 opeens terug in mijn leven. Het gebeurde op een mooie herfstavond in oktober. Mijn oude strijdmakkers Tim en Taco hadden veel energie gestopt in het opzetten van twee Broodfondsen. Waarmee freelancers elkaar kunnen opvangen bij arbeidsongeschiktheid.
​
Na een bijeenkomst over het Broodfonds namen ze me even apart: ze waren moe. Ze hadden vijf jaar zich de blubber gewerkt om van The Freeforce iets moois te maken en ze wilden het stokje overdragen.
​
Na drie jaar afwezigheid klonk dat als muziek in mijn oren. Ik twijfelde geen minuut en ging lekker op de voorzittersstoel zitten. In een week tijd had ik een nieuw bestuur geformeerd met drie andere enthousiaste freelancers: Michel van Duyvenbode, Carlo Groot en Susanne van Nierop.
Susanne van Nierop is freelance journalist. Ik heb haar leren kennen toen ze nog bij het vakblad Adformatie werkte. Ze was toen bezig met een artikel over freelancers. Ze nam interviews af met vrije vogels omdat ze wilde weten hoe we onszelf in de markt proberen te zetten. Ik wist dus dat ‘freelance’ meer voor haar betekende dan alleen haar huidige werksituatie. Ze stond dan ook hoog op mijn lijstje om te bellen voor een plekje in het bestuur.
Carlo en Michel heb ik leren kennen via de FreeMiBo’s van The Freeforce. Nadat we samen een biertje hadden gedronken begonnen we ook samen projecten op te pakken en klussen naar elkaar toe te spelen. En in 2014 hielpen ze me uit de brand bij een groots event in Cannes.
IFL 2014
Tijdens het jaarlijks reclameuitje in Cannes had ik het idee opgevat om kennis te maken met freelancers uit andere landen. Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar vrije vogels in andere landen en aangezien ze in de zomer allemaal naar Cannes fladderen, leek me dat het perfecte moment voor een International Freelancers Lunch.
​
In aanloop naar het prijzenfestival maakte ik op Facebook een eventje aan. Al snel liep de teller op naar 80 freelancers. Zelfstandig professionals uit alle windhoeken klikten op yes, oui, si, sim, da en ja. Vol goede moed vloog ik naar Cannes. De IFL 2014 ging een hit worden!
​
Op de boulevard in Cannes stapte ik op een charmante lunchaangelegenheid af. Samen met de uitbater besprak ik mijn plan. Omdat ik het uit- en afstel-gedrag van die vrijgevochten creatieven wel een beetje ken, gingen we uit van 40 gasten. De horeca meneer ging extra proviand inslaan en huurde extra werknemers in. De volgende dag ging ik vol goede moed wachten op het terras.
Al snel schoven Carlo en Michel aan. Gevolgd door twee headhunters uit Israël. En een creatief directeur uit Jordanië. En toen bleef het stil. Daar zaten we dan. Met z’n zessen op een gigantisch leeg terras. De overige 74 deelnemers die zouden komen, lagen waarschijnlijk nog ergens hun roes uit te slapen of hadden op het laatste moment een interessantere lunch opportunity gevonden.
​
Ik was niet blij. En de uitbater van het horeca-etablissement al helemaal niet. Ik moest dan ook honderden euro’s neertellen om zijn kosten enigszins te dekken. De lunch was in de soep gelopen. En aan mijn tosti hing een krank-zinnig prijskaartje.
​
Gelukkig schoten Carlo en Michel me te hulp. Ze deelden in de financiële pijn waardoor ik gelukkig niet terug naar Nederland hoefde te liften. Het was duidelijk dat ik twee nieuwe freelancebroeders had gevonden.
Poolparty 2015
Iets meer dan een jaar later – aan het eind van de zomer – begon het te kriebelen bij Carlo. Hij vond dat het hoog tijd werd om weer ‘ns een freelancedrinkmomentje te organiseren. Een Poolparty. Niet in een zwembad, maar in een Amsterdams biljartcafé. En hij wilde dat samen met mij oppakken. Het enorme succes van de International Freelancers Lunch in Cannes zat echter nog vers in mijn geheugen. Ik stond dus niet echt te popelen. Aan de andere kant had Carlo me uit de brand geholpen in Cannes. Met de Poolparty kon ik hem dus een mooie wederdienst bewijzen. We maakten een eventje aan op Facebook en al snel hadden we zo’n 40 geïnteresseerden.
​
Een prachtig nazomers zonnetje gooide echter roet in het eten. Want op het laatste moment kozen de meesten liever voor een terrasje, strandje of parkje dan voor een rokerig donker biljartcafé. Al met al was de Poolparty een succes. Want de opkomst was twee keer zo hoog als de IFL 2014.
Toen The Freeforce een paar maanden later opeens op m’n bordje terecht-kwam hoefde ik dan ook niet lang na te denken met wie ik dit wilde gaan doen. Carlo en Michel zeiden meteen ja. En toen ik vroeg wie ze er graag nog als vierde bij zouden willen hebben zeiden ze allebei spontaan Susanne van Nierop. Een week en een leuke lunch later was ons bestuur compleet. En konden we full force op The Freeforce.
De toekomst
De belangrijkste missie van The Freeforce is het aanwakkeren van de collectieve kracht. Samen zijn we sterker. En door elkaar te helpen wint iedere freelancer aan kracht.
​
Een paar freelancers organiseren een geweldig kerstdiner waar vervolgens 80 andere freelancers van profiteren. Een paar andere freelancers organiseren een financiële informatieavond waar vervolgens 100 freelancers blij van worden in de portemonnee. Als we allemaal een klein stukje oppakken voor de groep dan kunnen we uitgroeien tot een unieke flexible work force.
​
Een volgende belangrijke missie is netwerken. Onderling, maar ook met interessante partijen. Dat doen we door the good old FreeMiBo nieuw leven in te blazen. We kwamen op het idee om omgekeerde borrels te organiseren. Bij een normale vrijdagmiddagborrel worden hooguit twee of drie freelancers uitgenodigd. En dan schiet het netwerken natuurlijk niet op.
Met de FreeMiBo@ organiseert The Freeforce borrels bij bureaus. Wij zorgen voor de drank. Wij zorgen voor de snacks. En met 30 tot 50 freelancers komen we langs bij het bureau om kennis te maken. Het bureau of bedrijf geeft een korte presentatie, The Freeforce geeft een korte presentatie. En daarna gaan we lekker zuipen en schransen. Op die manier verenigen we het nuttige met het aangename.
Kortom, de vrije vogels van The Freeforce 3.0 maken een vliegende start. Wordt vervolgd dus.