Interview met Flexfirm
Vincent Mispelblom Beyer, headhunter Flexfirm.
​​​Ben je nou freelancebemiddelaar of headhunter?
​
Ik ben begonnen met zowel headhunting als met freelancebemiddeling. Maar het is me nooit gelukt om dat goed over de bühne te krijgen. Omdat mijn headhunting-activiteiten veel meer in de aandacht stonden dan mijn freelance-activiteiten. Ik had de freelancers wel, en daar had ik ook smakelijke omzet mee elk jaar kan ik je verzekeren. Maar om de een of andere reden werd ik altijd gezien als headhunter. Lag ook aan mij: ik profileerde me ook altijd liever als headhunter. En als je eenmaal ergens bent binnengekomen als headhunter dan kun je nooit meer vertellen dat je ook freelancers hebt. Om de een of de andere reden matcht dat niet als je dat vertelt.
Wanneer ben je begonnen met freelancebemiddeling?
​
Ik ging al in 1995 freelancers bemiddelen voor adverteerders. Ik sprak toen iemand die bij een grote Nederlandse bierbrouwerij werkte. Hij klaagde dat de reclamebureaus waar hij mee werkte voor geen meter van hun prijs wilden afwijken. En toen belde hij mij om te vragen of ik ook freelancers kende. Dat was de eerste keer voor mij dat freelancers rechtstreeks gingen werken bij opdrachtgevers. Ze gingen daar aan tafel gingen zitten met productmanagers van het biermerk. We hebben toen een hele grote campagne gemaakt zonder tussenkomst van reclamebureaus.
Lever je nu nog steeds freelancers aan bureaus?
​
Op dit moment doe ik bijna geen freelancebemiddeling meer. Omdat ik niet meer geloof in de rol van een agent. Ik zie geen meerwaarde voor een agent bij een reclamebureau voor freelancers.
​
De tijd dat een bureau belde en aan mij vroeg welke freelancer ze nodig hadden voor een bepaalde klus is voorbij. Ik zou als bureau mijn project-managers verbieden om met agenten te werken. Het is helemaal niet meer nodig. Freelancers hebben allemaal een prachtige site. Je kan iedereen overal direct benaderen. Als je vanuit een bureau een LinkedIn-verzoekje stuurt naar een freelance copywriter heb je waarschijnlijk binnen een kwartier een antwoord. De rol van agenten naar bureaus is uitgespeeld.
En hoe zit het met de opdrachtgevers?
​
We hebben nog wel een aantal adverteerders die direct bij ons komen om bepaalde klussen op te pakken. Die hebben namelijk geen flauw benul met wie ze dat moeten doen. En dat vragen ze ook helemaal niet. Ze vertellen me wat voor soort klus ze hebben en vragen dan aan mij hoe dat ingevuld moet worden. Opdrachtgevers vragen niet om mensen, maar vragen om een product. Ze vragen niet om een boor, ze vragen om een gat in de muur. En welke boor ik dan gebruik, zal ze eigenlijk een worst wezen. Ik doe dus nog wel freelancebemiddeling voor opdrachtgevers, maar ik ga er niet meer zo hard achteraan als voorheen.
Waarom niet?
​
Omdat het me niet is gelukt om echt de grote, mooie projecten te pakken te krijgen. Het bleef te veel hangen bij klusjes en dingetjes. Ik had gehoopt dat ik een volledig elastiek bureau kon aanleveren voor grote mooie projecten. Maar dat is me niet gelukt. Het was leuk werk, maar nooit echt reclamebureau-waardig. Ik heb een paar keer een serieuze poging gedaan, maar toen was ik er ook echt wel klaar mee. Daarom heb ik besloten om me meer te concentreren op mijn core-business: lekker headhunten.
Kreeg je als agent ook vaak projectmanagement op je bordje?
​
We hadden een paar keer grote gecompliceerde projecten. En kwamen dus aan met freelance projectmanagers en productie mensen om alles goed te regelen. De opdrachtgevers reageerden elke keer hetzelfde. Ze schoten in een kramp en zeiden: “Een projectmanager is toch nergens voor nodig. Die mensen willen we niet. Daar hebben we juist jullie voor gevraagd?” De realiteitszin van opdrachtgevers bij hun projecten is soms ver te zoeken. Sommige projecten kun je niet zonder projectmanagers. En vervolgens bellen ze wel de hele dag met allerlei vragen, verzoeken en problemen. En ben je dus als agent de godganse dag tijdens dat project bezig om als een soort trafficer alles in goede banen te leiden.
Dus einde freelancebemiddeling voor jou?
​
Freelancebemiddeling en headhunting liggen allebei in een andere versnelling. Met freelancers moet je snel schakelen en overal bovenop zitten. Dat is allemaal eerste en tweede versnellingswerk. Snel schakelen. Headhunten is meer in de vierde of vijfde versnelling. Even rustig even uit het raam kijken en nadenken: kan deze kandidaat het wel of niet? Het zijn twee andere werelden. Dat moet je niet willen combineren. Het is sprinten en dieselen tegelijkertijd. Dat kan niet samen.
Eenmaal freelance, altijd freelance?
​
Ik denk dat veel freelancers de keuze niet hebben. Ze worden gewoon niet meer gevraagd voor een vaste baan helaas. Te oud. Niet digitaal genoeg. Ik krijg veel verzoeken van freelancers: “Ik wil nog één keer een ritje maken.” Dat zijn freelancers met een goede staat van dienst, maar niet met een portfolio waarvan ik denk dat ik die spontaan bij een bureau naar binnen-schuif. Los van enige realiteitszin willen ze dan nog één keer creatieve directie zijn van een TBWA of zo. En dan denk ik alleen maar: lieve jongen, dat gaat ‘m toch nooit meer worden. Van dat soort mensen ken ik er heel veel. Ze hebben geen realiteitszin van waar ze nou eigenlijk zelf staan. En de port-folio’s zijn ook zo gedateerd. De concepten en zelfs de typografie, het ziet er gewoon oud uit.
Verwacht je loyaliteit en exclusiviteit van je freelancers?
​
Als freelance-agent en headhunter heb je overal tipgevertjes zitten. Een freelancer die ik bij een bureau had geïntroduceerd ging een keer achter mijn rug om direct voor het bureau freelancen. In dit geval werd ik gebeld door een tipgevertje van het bureau:
“Weet jij dat Pietje hier weer zit?”
“Nee, dat wist ik niet.”
​
Dus ik heb die freelancer opgebeld:
“Wat ben je aan het doen?”
“Niks.”
“Oh, volgens mij zit je bij Bureau A te werken.”
“Ja, maar ze hebben mij gebeld.”
“Kan me niet schelen, dat regel ik wel met het bureau, maar wij hebben een afspraak.”
Die gaat dus op de blacklist en komt er ook niet meer vanaf.
Doe je aan voorfinanciering bij freelancers?
​
Er is een wettelijke bepaling voor middle men – dus freelancebemiddelaars zoals ik - dat ik niet mag betalen zolang ik zelf niet betaald ben. Stel, ik huur jou in en ik betaal jou, maar ik ben zelf nog niet betaald door mijn klant. In dat geval hebben jij en ik een werkgever-werknemer relatie. En dat mag dus niet als freelancebemiddelaar. Zo had ik een keer een freelancer – die tot aan z’n nek in de geldproblemen zat - een voorschot geven. Over mijn eigen klant maakte ik me geen zorgen: da’s een goeie partij waar ik het geld toch wel van krijg. Maar toen werd ik gecontroleerd door de fiscus. Die doken meteen op dat woord ‘voorschot’. Als freelancebemiddelaar ben ik volgens de wet een doorgeefluik van werk en geld. De fiscus vind dat ik dat beschaamd heb. Omdat ik rechtstreeks heb betaald aan de freelancers. “Dus dat betekent feitelijk dat deze persoon tijdelijk bij u in dienst is geweest.” Payroll services hebben weer een andere wettelijke bepaling. Zij mogen wel voorfinancieren. Ik mag dat niet.